आठवणींची गुन्तावळ जर मागे लागली
तर अवघडच असत पुढ़ पुढ़ पळन
वारयावर येणारी गुंतावळ
आणि भूमीच्या आधाराने
आपण पलायच
मनाचे खुप सारे कप्पे पाड़तेच की
ही आठवणींची  गुंत्वळ

मग दिवसाचे उतारे मागे पाडतात
या आठवनिना
एकाच मेसेज  इणबोक्स मधे
सगळे  नांदत आहेत
सुखनैव
प्रत्यक्षात एकमेकाना न पाहणारे चेहरे

एक तंतु विचाराचा
सतत कवतालतो आहे
एक अनिश्चिततेला
काय आणि कस होवू शकत
या साऱ्या कोसल्नार्य घटनांच
एकच घटना खुप साऱ्या बाजूनी पाहता येते
चांगली,वाईट बरी मुर्खासार्खी ,उत्तम
मला एकच बाजु दिसते
कदाचित ती काळी असेल
पण पुन्हा तेवढीच का दिसतेय
समुहाच्या नजराच्या पलिकडे
पोहोचलय सात नदिंचा ओघल
जो खेचून आणतोय
सगळ अनपेक्षित भिववनार
तरीही उभाच आहे
कन्खर्पने अंतरात्मा प्रयत्नात
या सार्र्याकडे  झेपावत 

निर्वानाची वेळ आली आहे,
तरीही चालू आहेच जल्लोष

कशाचा हे माहितच नाही कुणाला
पण एक नीरव शांतता पसरलीय
निर्वाण अगोदरचा एकच क्षन  अन्धारालय 
पण तेवढ्याच पुरता

पुन्हा किरण पसरलित,आनंदाची
पुन्हा जल्लोष चालू झालाय
निर्वाण शरीराच नाहीच मुळी

आत्मा जातोय विलीन होण्यासाठी
कुणाच्याही नकलत
म्हणुनच सगळे आनंदी आहेत

अस्वस्थ करणारच चाललाहे
अनंतात विलीन व्हायला...

जल्लोष चालूच आहे बाहेरून
आतील दुखाला झिडकारून

वेगवेगळी  चीतरे फुलापाख्रासार्खी उड़ताहेत
पुन्हा पुन्हा उडताहेत बोरी बाभ्लीकडे
गोंड काही  शोश्ता  येन्यासर्खा  नकोच आहे कुणाला
कदुषर  कालामधे गोडवा ही नकोय कुणाला
 तो शोषण अवघड   आहे
जगण्याचे  गोडवे ,मृतुच्या छायेत
गाताहेत सारेच

पाउस सगलच आभाळ,रिकाम करून गेला
पण काहीतरी परत राहिल..
पुन्हा स्वछ उन ...
पुन्हा कंठ दाटून आला,पुन्हा बरसलाच
मलभ सरल ,पुन्हा एकदा भरून rit होण्यासाठी ...

तो असा सारा खेळच मांडून जातो
कधी राही तर कधी राधा
तर कधी तुम्ही आणि कधी मी
विठू सावला लेकुरवाला
असतोच  तिथ कुठतरी
अदृश्य की दृश्य संगता येत नाही कुणाला
खेळ संपला तरी उमगतच नाही
त्याचा शेवट कुठला आणि सुरुवात
पण खेळ तर असतोच सारा
मनाचा ,भासाचा किंवा भ्रमाचा

जगण्याचा ताल ,त्याचा अनाहत ठेका
एक लयीत सगलच सुरु असत
आदि अंत नसतो कशाचा
मग कुठे बिघडते लय
आणि चुकतो ठेका
पुन्हा सांधत बसतो आपण
विखुरलेले लयीचे तुकडे

निसर्ग हिरवा होवू लागला की मग मनाच काय होत? तोही  हिरवगार होतो का ?की रुक्ष अस जगण  पुढ चालू राहत?
बदल हा निसर्गाचा गुणधर्म आहे.त्या नियमानुसार मग रुक्षपण ही संपतो कधी कधी ....सगळ फुलू लागत बहरा आधीच ...आपणच फुलतो हिरवाई बरोबर ...बहराची वाट न बघताच .मनाचे सारे खेळ...

माणसाच्या भावना पोहोचण्याच महत्वाच माध्यम कोणत हे अजूनही कोणालाच कळल नाही .मोबाईल मुळ फ़क्त संपर्क साधला जातो पण मग माणसा मधील संवादाच काय...तो हरवत चालला आहे की काय असा वाटत आहे.